Мономаничен милитаризам

Веќе и површната анализа на однесувањето на значаен дел на политичарите од некогашниот социјалистички блок, клучувјќи ги во нив и државите од некогашна СФРЈ, ќе покаже дека во нивното однесување можат да се забележат нагласени елементи на мономанија. На свој начин, секој од нив обземен е со иста идеја. Тоа е идејата за влез во НАТО по секоја цена. Никој жив од нив не умее разложно да објасни зошто е потребен влезот во НАТО и што тој ќе им донесе на нивните земји, но убеден е дека тоа е добро. Така и мономанот, обземен од една иста идеја (на пример, да украде одредена ситница) не умее да каже зошто е тоа потребно, меѓутоа „знае”, односно тврди дека тоа е потребно. Со време, мономанијата може да премине во присилна невроза. Имено, некој човек не знае зошто повторува едни исти дејства, како што е проверувањето дали бравата од влезната врата на станот е заклучена, макар со сигурност знае дека само предмалку ја заклучил. Непрекидно проверувајќи дали ја заклучил или не ја заклучил влезната врата, тој прекинува нормално да мисли, како и да се бави со останатите секојдневни нешта од својот живот. Практично, и прекинува да го живее својот живот, туку живее некаков измислен живот, придржуивајќи се до принципот така треба.

Кога и да го вклучам телевизискиот апарат, кога и да го вклучам радио приемникот или да свртам некоја страница од нашиот дневен или неделен печат, секогаш наидувам на едно истото: дали ќе бидеме примени во НАТО, кога ќе биде датумот за влезот во НАТО, како и кои услови треба да ги исполниме за да се оствари „посакуваниот” сон? Наедно, секоја изјава на било кој дојденец од Запад, макар бил и заменик на заменикот за надворешни работи на „таа и таа” земја, се разгледува со сета сериозност. Секој негов збор се разгледува и анализира од секоја можна страна, се откриваат и се толкуваат скриените пораки во неговата изјава, макар во неа и да немало никаква скриена намера. Самите, пак, дојденци се издигаат на највисокиот можен пиедестал. На тој начин, државата полека се преобразува во Русија од првата половина на 19-от век, низ која шеташе безначајниот Гогољев јунак Чичиков, купувајќи и продавајќи сè и сешто – најчесто непостоечки, т.е. мртви души. Затоа, царската цензура за извесно време го забрани излегувањето на романот „Мртви души”, со едноставното образложение дека идејата за мртва душа е contradictio in adiecto, односно дека таа е еднаква на идејата за дрвен камен, бидејќи душата е или жива или не постои – неживите души се недуши. Во слична парадоксална ситуација се наоѓа и Република Македонија, за која веќе реков дека во своето мономанично однесување не е изолирана. Нешто слично се случува и во Хрватска: ниту хрватските граѓени се воодушевени од евентуалниот влез во НАТО, ниту некој умее рационално да ја објасни таа потреба, ниту... Сепак, Хрватските политичари унисоно извикуват дека иднината на Хрватска е во НАТО. Значи и таму, како и тука, никој не знае зошто во НАТО, но секој знае дека треба во НАТО.

Ако се разгледаат аргументите што македонската политика ги нуди за потребата од влез во НАТО, набргу ќе се покаже дека понудените аргументи не се имуни дури на елементарна логичка критика. Се тврди дека влегувањето во НАТО, како организација на колективна безбедност, ќе го сочувала мирот во Република Македонија. Колку НАТО тоа успешно го стори, можеше да се увери секој македонски граѓанин за време на војната од 2001 година: НАТО ниту го спречи прелевањето на терористите од Косово, кое се наоѓаше под нејзин протекторат, ниту го оневозможи илегалното влегување на оружјето во Македонија. Дури повеќе, постојат бројни индиции кои укажуваат дека „борците” на АНА, ОНА, УЧК – или како веќе ќе се именуваат – своето вооружување, како и воената логистика, ги добивале токму од НАТО и КФОР. Конечно, не е потребно некоја особена меморија за да се сетиме дека пред извесно време во класичен шврц со луѓе не учествуваше ниту македонската Влада, ниту некакви баучи од типот на србокомунисти или КОС, туку токму припадниците на КФОР, со обилна помош на еден човек од шведската амбасада во Скопје. Патем, колку да не се заборави, Шведска е ценета членка на НАТО.

Во недостиг на било каква инвенција „мудрите” македонски политичари тврдат дека благодарение на влезот во НАТО нашите граници ќе биле безбедни. Ако НАТО е навистина мирољубива организација, која нема никакви агресивни намери кон било која земја, вклучувајќи ја и Република Македонија, тогаш нема потреба да се зачленуваме во НАТО, бидејќи Бугарија и Грција се веќе членки на НАТО. Наскоро, барем така се тврди, тоа ќе бидат Косово и Албанија. Во догледна иднина тоа ќе биде и Србија. Според тоа, тие самите по себе, како членки на НАТО, ќе го гарантираат граничниот интегритет на Македонија. Следејќи ја претходната логика, се доаѓа до едноставното прашање: од кого НАТО ќе нè брани? Можеби, самото од себе? Но, тоа е бесмислено. Затоа, со НАТО или без НАТО, НАТО ја гарантира нашата безбедност. Ако е така, ако навистина НАТО самата по себе е гарантот за мирот во земјата, тогаш зошто би се зачленувале во оваа организација? Зачленувањето во НАТО би довело само до една „предност” – ќе бидеме должни и de jure да учествуваме во нејзините „мирољубиви” миси од типот на оние во Авганистан, Ирак, Иран, Србија... Тоа значи да испраќаме наши војници, кои ќе гинат на непознати и за нас далечни територии, борејќи се за туѓи интереси.

Она што како човек искрено ме загрижува е сознанието за сè поголемата милитаризација на македонското општество, како дел од општата милитаризација на светот, диктитарана директно од САД. Ме плаши што наместо идеите за просветување и образование се форсираат магличестите тези за некаков светски тероризам, најчесто подржуван и спонзориран токму од оние кои се „борат” против него. Што се Бин Ладен и Елкаеда, што се талибанците, ако не токму производ на САД во нивната борба против некогашниот Советски Сојуз? Што беше Садам Хусеин, ако не човек кој воено ги бранеше интересите на САД во војната со Иран? Тогаш Садам важеше за демократ и борец против исламскиот фундаментализам, персонифициран во ајатолахот Хомеини. Сепак, Садам заврши на бесилка, како терорист и исламски фундаменталист. Беше добар (good guy) додека Иранците ги таманеше со хемиско оружје. Потоа, кога го примени истиот метод врз Курдите беше прогласен за воен злосторник.

Како и да е, како човек, меѓутоа и како интелектуалец, ме вознемируваат милитаристичките тези кои секојдневно се пласираат во македонското општество. Воено одиме во Ирак, Авганистан или Босна, во исто време во коe не контролираме делови од нашата државна територија. Полициската нтервенција во Бродец имаше повеќе симболично значење, отколку одлучно и дефинтивно расчистување со убијците и натрапниците од секаков вид. Се одвојуваат огромни средства за воените мисии во странство, кога во државата владее општа беда. Овој манир на однесување е само блед рефлекс на она што се случува во САД. Претседателот на САД, Џорџ Буш, побара да се одобрат 195 милијарди за војните во Ирак и Авганистан. Дали некој си го поставил прашањето што сè може да се постигне со оваа сума, ако се употреби за поинакви цели, различни од водењето војни? Замислете што сè би се постигнало ако таа сума се подели на педесетина Африкански земји? Дали некој е свесен што за една африканска земја би значеле 4 милијарди долари? Меѓутоа, уште Маркс, а потоа и Орвел, сфатиле дека најголемото производство во капитализмот е војната: прво се руши она што се произвело, а потоа се произведува она што се рушело. Затоа, војната е најголемото производство од сите можни производства. Таа е производство над сите производства! Но, наедно, таа е производство и на смртта, бидејќи во војни луѓето не се испраќаат да создаваат животи, туку да убиваат. Сепак, без било каква дилема, и понатаму се испраќаат македонски војници на светските боишта.

Сеедно на сето она што претходно беше изнесено и понатаму мономанично се повторува дека во НАТО мораме по секоја цена. Значи ли дека цената за влезот во НАТО може да биде нашата земја, како и нашиот и така мал буџет, чиј огромен дел ќе мора да се наменува за воени цели? Во сета оваа мрачна и, навистина, мачна ситуација охрабрува иницијатива „Непиеме нафта”, организирана од млади македонски интелектуалци. Колку и да звучи грубо, сепак подобро е мономаничен пацифизам, наспроти на мономаничниот милитаризам.

автор: Љубомир Цуцуловски

Сабота, 01 декември, 18.00 во Точка

Во сабота, на први декември, во културниот центар Точка со почеток во 18 часот, во склоп на активностите поврзани со иницијативата за повлекување од Ирак, “Не пиеме нафта!”, ќе се одржи проекција на филмот “Gunner Palace”, и дискусија околу македонското учество во ирачката војна и самата војна воопшто.



“Gunner Palace” е термин кој се однесува на големото луксузно здание насред Багдад, што некогаш претставувало кралска палата, а по инвазијата во 2003, штаб на американската војска. Токму војниците сместени таму се ликовите околу кои е исплетена приказната на филмот насловен по палатата.

Журкање во базен, рапување за она што се видело и доживеало во војната, глупи изјави, паметни изјави, цинизам, хумор, тага, изливи на емоции, адреналин, рации, акции, упади во ирачки куќи, анегдоти - класични “прикаски од војска”, песок, пот, страв, вознемиреност – тоа се клучните зборови со кои најдобро би се опишал овој тотално неконвенционален документарен филм. Чувството кое го остава делумно потсетува на “Apocalypse Now”, со таа разлика што овој филм се случува во real-time.. или како што вели еден од учесниците: "For y'all, this is just a show, but we live in this movie." Особен впечаток остава гротескната, на моменти пародична нарација и вештото вметнување на цитати од медиумите, монтирани на фактички слики.

Филмот е сниман во периодот кон крајот на 2003 и првата половина на 2004. Зад него стои Мајкл Такер, новинар, embedded на своја рака. Жив и возбудлив, “Gunner Palace” зборува за војната од една сосема поинаква перспектива, притоа избегнувајќи да изведе конечен заклучок – тоа е оставено на самите гледачи.

Што се однесува до дискусијата по тоа, воведен збор ќе има Дамјан Алексиев, а ќе може да се вклучи секој од присутните. Приликата ќе се искорсти и за дистрибуирација на второто издание на памфлетот (PDF на овој линк), а бесплатно ќе се разделат и преостанатите шака беџови.

Не заборавајте да се потпишете на петицијата “Не пиеме нафта” - клик овде.

myspace.com/nepiemenafta

Околу “Не Пиеме Нафта” - што се случуваше во ноември

Изминатите две недели ми беа исполнети до максимум со пуно ствари, така што не стигнав на време да кажам како се одвиваа работите околу иницијативата за повлекување на македонската војска од Ирак. Еве некои впечатоци за тоа што се случуваше и најава за тоа што треба да се случи.

Издадовме втора верзија од памфлетот “Не пиеме нафта”: разликите од првото издание се во насловната страница, малку е скусен материјалот - исфрлен е текстот на петицијата затоа што истиот е образложен во деконструкцијата на 14те мита, дел кој што малку го преработивме. Памфлетот (ќе) се дистрибуира секаде каде што ќе имаме прилика, а и вие може да помогнете: слободен е за преземање во PDF на овој линк. Секој добронамерник кој има услови (службен фотокопир, по можност во државната администрација, најарно во Министерство за Одбрана), нека копира, нека остава по кафичи, книжари, факултети, нека се шири зборот.
Изработивме и беџови со добро позната сликичка на војникот и натписот “окупатори”, ама 200 беџа отидоа одма, но веројатно ќе има нова тура, зависно од тоа како странските шпиунски служби ќе ни уплаќаат средства за дејствување. Беџовите ги делиме бесплатно.
Се одржа тркалезната маса во склоп на Peace Unlimited Festival. Од најавените се појавија проф. Шкариќ, Коља, Рамадан Рамадани и претставниците од политичките партии. Учество зема и претставничката на Civil. Мојот генерален впечаток е позитивен. За прв пат се соочивме со повеќе посетители од предвидени столчиња и тоа ме радува. За настанот известија Шпиц (го нема онлајн тоа издание, појма неам зашто), Време и НетПрес.

Минатата недела по повод иницијативата, настаните и актуелизирањето на овој проблем, како што најавив на блогов, бев во 103ка и кај Јанко. Горе - долу некој успеал да фати и да се информира дополнително. Најдобро нешто после тоа беа коментарите од некои луѓе “аман бе уште ли?”.

По многу истрошено време и дебакл со вордпресот, готов е и irak.vuna.info (или nepiemenafta.blogspot.com), и myspace.com/nepiemenafta. Нека се шири зборот.

Во подготовка се и уште некој клип, дополнителни принтани материјали и неколку настани - следно е проекција на филмот Gunner Palace во К.Ц. Точка, сабота 01.12, со почеток во 18 часот, и трибина после тоа. Официјална најава деновиве.
За крај - избегнувам да пишувам нонстоп за Не Пиеме Нафта на блогов затоа што тоа не е некоја организирана акција со определено времетраење, не е некое опортуно иживување на нечие его, луѓето позади тоа не се некоја елитистичка група која седи изолирана и повлекува потези па ајде сега мистифицирање и сл. Напротив - Не Пиеме Нафта е идеја, кога велам ние, не се обраќам од името на пар блогери и пар неблогери, туку од името на сите кои ни изразиле поддршка, кои доаѓаат на настаните, кои го читале материјалот, се потпишале на петицијата. Затоа и имав одбојност кон креирање сајт, официјално претставување како некоја штознам кампања. Нема тука подземје-мејнстрим, паметни-глупи, млади-стари, мажи-жени, на крај краева Не Пиеме Нафта е секој кој се согласува со нас, без оглед на тоа дали не’ видел или ја потпишал петицијата.

Петицијата може да ја потпишете на овој линк.

извор: Вуна

Клип 1

Полска и Австралија ќе се повлечат од окупацијата на Ирак

Викендов е сведок на два крупни удари за американскиот империјализам: бандитска дружина на земји што го окупираат Ирак (помеѓу нив, на наша срамота е и нашата земја!) во 2008 година ќе се намали од 19 на барем 17 земји!

Новиот полски премиер, Доналд Туск (либерал, а не левичар!), во својот прв говор пред полскиот Сејм најави дека стои на предизборното ветување дека ќе ги повлече полските војници од Ирак до крајот на 2008 година: „Ние решивме да го почнеме и да го завршиме повлекувањето на полските војници од Ирак во 2008 година.“

Во Австралија, пак, се остварија предизборните очекувања и опозициската Лабуристичка партија победи. Нејзината победа исто така се очекува да доведи до повлекување на австралиските војници од Ирак до средината на 2008 година. Во април оваа година на Националната конференција на лабуристите беше усвоен следниот став околу Ирак:

„Лабуристите не го поддржуваа австралиското вмешување во Војната во Ирак, бидејќи воената акција не беше одобрена од Советот за безбедност на ОН и бидејќи не можеше да се утврди веродостоен случај дека Ирачката војна претставува легитимен одговор на терористичките напади од страна на Ал Каеда согласно одредбите од членот 51 од Повелбата на ОН. Позицијата на лабуристите подоцна се покажа за точна.

Ниту една од целите што беа дадени за војната не се исполнија: не беше пронајдено оружје за масовно уништување, а терористичката закана се зголеми наместо да се намали како резултат на инвазијата. Како резултат на нашето учество во Ирак, Австралија сега повеќе е терористичка цел отколку што би била во обратен случај. Лабуристите постојано тврдеа дека нашите трупи подобро би биле употребени за обезбедување на интересите на Австралија во нашиот регион, а не ако останат бесконечно во Ирак.“

Со повлекувањето на Австралија од окупацијата, ќе преостанат само уште две западни земји кои учествуваат во Ирак: Британија и Данска (која и самата е во тек на повлекување). Со повлекувањето на Полска бројот на земјите членки на НАТО кои сеуште ја поддржуваат окупацијата ќе падне на само 6 (Британија, Романија, Бугарија, Чешка, Ерменија и Данска). На истиот број земји ќе падне и бројот на земји членки на ЕУ кои учествуваат во Ирак. Затоа прашуваме:

АКО НАШАТА ЦЕЛ Е ЗАЧЛЕНУВАЊЕ ВО ЕУ И НАТО, ЗОШТО НЕ СЕ ОДНЕСУВАМЕ КАКО УБЕДЛИВОТО МНОЗИНСТВО ЗЕМЈИ ЧЛЕНКИ НА ЕУ И НАТО И НЕ ЈА ПРЕКИНЕМЕ ОКУПАЦИЈАТА НА ИРАК?!!!

БР Македонија со учеството во окупацијата на Ирак по прв пат по Александар Македонски окупира туѓа земја. Да го обелиме образот на нашата земја и додека не е предоцна, да се повлечеме од окупацијата на Ирак!

Извор: Рене, Левичарски блог

Текстот на петицијата "Не пиеме нафта"

[клик овде за да ја потпишеш петицијата]

Ние, граѓаните на Република Македонија во името на добрите намери и определбите за хуманост и цивилизираност свесно застануваме против понатамошното учество на нашите војници во мисијата во Ирак. Апелираме до владата и до пратениците, кои одлуките ги донесуваат во наше име и со мандатот што сме им го дале преку непосредни демократски избори, да ги преиспитаат одлуките и при тоа да ги земат предвид и овие наши пораки.

Ова го бараме затоа што сметаме дека при донесувањето на одлуката за нашето учество во мисијата Слобода за Ирак немаше јавна дебата и не беше ислушан гласот на јавноста за ова прашање. Последица на тоа се еден куп невистини кои се искористуваат како фалсификувани банкноти, како лажни факти за оправдување на испраќањето нови контингенти војници, симнување на ограничувањата што на македонските војниците им ги наметнуваат нашите закони, и кои најверојатно ќе послужат како аргументи за зголемување на бројот на војниците.

Учеството на Македонија во коалицијата што ја спроведува мисијата Слобода за Ирак не е обврска која произлегува од нашите амбиции за влез во НАТО. Во коалицијата не учествуваат две третини од земјите членки на Алијансата, а од западноевропските држави учествуваат само Велика Британија и Данска. Тоа не е обврска ниту од нашиот кандидатски статус, а најдобар пример е Хрватска, која, иако не учестува во коалицијата, е понапред од нас во НАТО-интеграциите.

Лажен е и фактот дека трошоците за мисијата ги покриваат Американците или други сојузници. Во јавноста е малку познат фактот дека за македонското учество во крвавата мисија во Ирак од буџетот се издвојуваат по 5 милиони долари годишно. Тоа се пари од нашиот џеб - и ние ја финансираме окупацијата на Ирак.

Мисијата во Ирак не е мировна. Прво, како што изјави и генералниот секретар на Обединетите нации Кофи Анан, мисијата е илегална. Значи, непотврдена со соодветна резолуција од ООН. Второ, таа никако не може да спаѓа во мировна, затоа што во моментот кога се случи инвазијата во земјата немаше војна. Трето, фактичката состојба не се поклопува со дефиницијата за тоа што е мировна мисија што ја даваат ООН - мисијата не создаде услови за мир, напротив, таму е се покрваво.

Лицемерен е фактот што мисијата се вика Слобода за Ирак затоа што коалицијата ја окупираше државата која беше суверена. Фактот што во неа се градат четири американски бази не кажува дека војниците дошле да ја ослободат земјата и да си заминат, туку да останат. Тоа го прават окупатори, а не ослободители. Ова се потврдува и со неодамнешната изјава на поранешниот државен секретар на САД Колин Пауел кога во една своја изјава војната ја нарече окупација.
Фактичката ситуација на теренот сосема се поклопува со сите дефиниции на окупација, па и оние кои ги дава американскиот Департмент за одбрана.
И на крај, сите оние кои носат одлуки ги потсетуваме на ослободителните мисии во Македонија што балканските држави ги спроведувале на почетокот на XX век.

Нема ништо од ветеното учество на македонски фирми во обновата на Ирак.

Нема дебата за македонското учество во Ирак, што ја оправдува констатацијата дека за учеството во Ирак постои политички консензус.

Бројката на цивилни жртви е околу 70.000 цивили (Iraq Body Count). Тоа воопшто не е показ дека војната е завршена. Секојдневните колежи и напади носат се повеќе жртви. Како што оценуваат аналитичарите, државата фактички се наоѓа во граѓанска војна.

Македонските војници во Ирак се секојдневно изложени на воен ризик. Фактот што неколкумина македонски војници беа одликувани со медал го докажува тоа. Медали не им се даваат на луѓето кои седат во базите и играат табла, туку на оние кои непосредно се ангажирани во ризични акции. Дополнително, Македонија во Ирак праќа елитни единици, наспрема претежно регрутниот состав на главнината од војската на САД.

Инвазијата и распоредувањето на трупите во Ирак не придонесуваат за борбата против тероризмот и не прават од светот побезбедно место за живеење. И Буш во една изјава признава дека Ирак нема врска со терористичките напади од 11 септември 2001 година. Инвазијата на почетокот беше оправдувана со информации дека Садам Хусеин има оружје за масовно уништување. Оружјето никогаш не беше пронајдено.
Дополнително, окупацијата на Ирак ќе продуцира непријателства што ќе долее масло на огнот и дополнително ќе придонесе за регрутација на нови генерации на терористи. Во оваа битка и Македонија и нејзиното мирољубиво население станува потенцијална мета на тероризмот.
Сето тоа значи дека војната не придонесува за безбедноста и за борбата против тероризмот.

Поради сето тоа, и поради мирољубивата традиција на македонскиот народ и сите што живеат во Македонија, ние застануваме зад ставот, гласно бараме Парламентот да донесе одлука да се повлечат македонските војници од Ирак, а државата да излезе од коалицијата Слобода за Ирак.

[клик овде за да ја потпишеш петицијата]

Кој е интересот од испраќањето македонски војници во Ирак

Македонија со одлуката да испрати војници во мировната мисија „Слобода за Ирак“ ја вовлече земјава во војна со сомнителни мотиви. Митови се тврдењата дека сите држави ја поддржуваат мисијата, дека испраќаме војници во Ирак поради НАТО, како и тоа дека Македонија не троши пари од буџетот за мисијата во Ирак. Ова се ставовите на поголем број експерти и антивоени активисти, кои деновиве организираа дебата во рамките на кампањата „Неограничен мир“, а по одлуката на Владата да го зголеми бројот на војниците што служат во Ирак. Од друга страна, претставниците од политичките партии на власта и на опозицијата беа единствени во тврдењето дека Македонија со оваа одлука ги штити интересите на својата држава. - Не значи дека сум милитант ако не сум на исто стојалиште со ставовите на пацифистите. Сметам дека во оваа ситуација не се водиме од моралните и етичките мотиви на жителите на Ирак, туку од македонските интереси. Точно е тоа дека Хрватска нема интерес за овие мисии, но Хрватска немаше никаков проблем за влез во НАТО, освен проблемот со соработката со Хашкиот трибунал, и од старт имаше подобра позиција од нас. Ние моравме да играме на картата учество на мировните мисии - оцени пратеникот Игор Ивановски од СДСМ. Професорот на Правниот факултет во Скопје Светомир Шкариќ, пак, вели дека договорот што Македонија го потпиша за учество во овие мисии е „американски“ и нема врска со НАТО. - Оттука не држи тезата дека сето ова го правиме за влез во Алијансата. Во ситуацијава, Уставниот суд треба да се изјасни за договорот за испраќање војници што сите партии го прифатија во парламентот - побара Шкариќ. Рамадан Рамадани додава дека уште еден мит што постои во Македонија, особено меѓу албанското население, е љубовта кон Америка. - Според овој мит, Албанците во Македонија веруваат дека секој што не се согласува со испраќањето војници во Ирак е против Америка - вели Рамадани. Во моментов 20 држави имаат свои војници во Ирак, а осум од нив се членки на НАТО, меѓу кои Британија, Данска, Бугарија, Естонија, Полска Романија и Чешка. Притоа, блиските сојузници на САД, како што се Канада, Германија и Франција, немаат свои војници во мисијата во Ирак.

Е. С. И.

извор: Време