Соучесници во злосторот!

Неколку цитати од колумната на Биљана Ванковска За цената на човечките животи:

"Јавноста заслужува да знае дека учеството во рамки на британскиот контингент во јужниот дел на Авганистан е учество во вистинска војна, за разлика од кое досегашното учество во северниот дел во рамки на германскиот контингент изгледа како училишна екскурзија."

"...нема пари што можат да ви го надоместат ужасот и ризикот од мисии кои немаат блага врска со мировни операции."
"Тригодишнината на Ирачката војна скоро и да не беше одбележана или беше споменувана како тема од меѓународните односи, без да се има во вид и нашата партиципација во тој дел од пеколот. Во светот се протестираше масовно, но кај нас се зборува за наводни успеси и владее официјална амнезија спрема соучесништвото во злосторството."

Како надоврзување на постот Окупација на разумот, би поставил само две прашања до нашиот врховен командант: Кога ќе престанете да ги манипулирате Вашите граѓани за „постигнатите успеси на припадниците на Армијата во меѓународните мисии за зачувување на мирот и стабилноста во Ирак и Авганистан“? Дали единствениот Ваш успех за постигнување „стабилен политички консензус“ е „засилено присуство во меѓународните операции за подршка на мирот“, односно испраќање нов војници во војни на окупирани територии каде се губат десетици илјади невини животи?

извор: Зомбификација

За цената на човечките животи

На офицер на Армијата му должам една конкретна колумна... Во своето гласно размислување тој го искажа токму она што и мене ми пролета низ умот. А ветување е ветување - еве ја и колумната! Станува збор за две крајно контрадикторни пораки кои ни ги упати власта, а кои само на прв поглед не се поврзани. Најнапред, Министерството за надворешни работи апелираше до граѓаните да не патуваат (односно да не прифаќаат вработувања) во земји како Авганистан или Ирак, затоа што таму е опасно, а веќе бележиме и трагични загуби. Чудно, затоа што истовремено Министерството за одбрана тврди дека постигнуваме фантастични успеси во ширење на мирот и демократијата токму меѓу граѓаните на истите тие земји!! Потоа стасува пораката дека Велика Британија ни укажала голема „чест“ со тоа што побарала дополнителен контингент од уште 500 припадници на специјалните сили, кои треба да се упатат во јужниот дел на Авганистан - а нашата влада била среќна да одговори позитивно.

Разбирливо е што загрижената власт им препорачува на граѓаните да не одат „трбухом за крухом“ во опасните делови на светот, особено кога ја имате во вид нејзината евидентна неспособност да се справи со такви ситуации. Но, апсурдно е кога таа иста власт го спонзорира одењето „трбухом за крухом“ кога станува збор за воените професионалци и тоа го оправдува со амбициите за членство во НАТО, а уште полицемерно тврди дека станува збор за учество во мировни операции!? Јавноста заслужува да знае дека учеството во рамки на британскиот контингент во јужниот дел на Авганистан е учество во вистинска војна, за разлика од кое досегашното учество во северниот дел во рамки на германскиот контингент изгледа како училишна екскурзија. Некој и ќе се налути, но мнозина кои се вратија од воените мисии во Авганистан и Ирак искрено признаваат дека главната мотивација за нивното доброволно пријавување била - заработувачката! На моето тврдење искажано на седница на парламентарната комисија за одбрана дека Македонија нема што да бара во мисија во Ирак (и дека со тоа ќе го прекрши и националното и меѓународното право), претставникот на Министерството за одбрана употреби контра-аргумент според кој кај нашите професионалци владее голем ентузијазам за пријавување. Но, денес мнозина ќе ви потврдат (секако, неофицијално) дека со зголемувањето на бројот на ротациите и на учесниците спласнува и ентузијазмот: нема пари што можат да ви го надоместат ужасот и ризикот од мисии кои немаат блага врска со мировни операции. Но, побарувачката за нови војници очигледно расте и расте - правопропорционално со изјавите на Буш, Блер или Бучковски за успесите платени со крвта на невините. Тригодишнината на Ирачката војна скоро и да не беше одбележана или беше споменувана како тема од меѓународните односи, без да се има во вид и нашата партиципација во тој дел од пеколот. Во светот се протестираше масовно, но кај нас се зборува за наводни успеси и владее официјална амнезија спрема соучесништвото во злосторството. Не беше тешко да се претпостави дека војната ќе заврши со граѓански конфликт за кој „спасителите“ ќе ги обвинат локалците, без тронка срам или - не дај Боже - правна одговорност за воените злосторства, Абу Граиб и 100-те илјади невини човечки животи загубени во овие три години. Глобализацијата има чудна моќ да ги преплетува судбините на нашите гурбетчии (главно од поранешните кризни региони) со оние на тамошните жители, па циничниот коментар се наметнува сам. Во обид да ги откриеме корените на конфликтот од 2001 година низ т.н. политичка економија на конфликтот, нив обично ги наоѓавме во сиромаштијата, невработеноста, нерамноправната дистрибуција на ресурсите и сл. Но, во светлина на најновите случувања се повеќе ми се зацврстува уверувањето дека лекот за Македонија не е (само) во „целосната имплементација на Рамковниот договор“ (како што љубат да ни порачаат оние од надвор). Имам чувство дека Брисел и Вашингтон ни „помагаат“ и на конкретен начин: т.н. војна против тероризмот на неопределен рок дава безброј можности за редистрибуција и трансформација на конфликтите. Така, сега секој оној кој се чувствува како граѓанин од втор ред или е незадоволен од своите перспективи, наместо да војува во сопствената држава - може да си отиде во Авганистан, Ирак, а набргу и во Иран, па може да избира дали ќе војникува или ќе работи, за плата која неговата држава не е во можност да му ја обезбеди ни со сто рамковни договори.

Сепак, останува отворено суштинското прашање: која е цената на чинење на човечките животи? Ај да не говориме за перцепирањето на припадниците на АРМ како „топовско месо“, кое треба да ни обезбеди влез во НАТО. Многу повеќе ме мачат оние - веќе легендарни - баснословни овци. Да не биде дека говорам како Македонка, ќе потсетам дека во 2001-та загинаа и Албанци цивили, чии семејства се уште не добиле отштета од државата? За тие случаи не се ни отвори истрага за командна или некоја друга одговорност. Дури и албанските политички лидери повеќе милуваат да говорат за преживеаните борци, кои им се пополезни во политичките битки, но не ги чув да кажат збор за соодносот на цената на животот на една овца и на едно дете. За македонскиот блок што да се каже? Премиерот ни е тешко збунет и се „вади“ дека некој го излажал (замислете излажан министер за одбрана, кој не знае дека со две гранати не можат да се убијат толку овци, а ниту еден овчар!!). И наместо да размислува за сопствената одговорност во однос на наодите од ревизорскиот извештај, и за Карпалак, и за овците - тој се заканува дека ќе падне некој жртвен јарец (коза би било во женски род, нели?) во Јавното правобранителство. А таа, пак, во Лега-листички стил бара да не ги политизираме покојните овци - луѓето и онака лесно ги заборавивме, нели? Пред некое време се чудев на правната држава која свештеник испрати во затвор, а немаше храброст да уапси насилници и криминалци. Денес веќе не се чудам - лекцијата од кривичното право била дури и побенигна од онаа од областа на граѓанското право... А морал, па немојте ве молам - а што беше тоа?

Билјана Ванковска

извор: Време

Окупација на разумот

Боцевски јава на Фукујама, загрижен за македонските војници и отсуството на јавна дебата, а окупираните Ирачани и Аганистанци (многумина од нив жртви на „friendly fire“ и „колатерална штета“) ич не ги спомнува.

Анти апелира да признаеме дека сме окупатори, и да си се вратиме дома.

Просто се наежив од хипокризијата во текстот на Фукујама: од фразите „беневолентна хегемонија“, од „неоконзервативистичкото верување во универзалноста на човековите права“, од „периодични превентивни одбранбени војни“ против терористичките закани кон САД.

Сепак, Фукујама признава дека и по инвазијата на Ирак таму (и во Авганистан) се води војна, не затоа земјата е нападната и окупирана од САД, туку што затоа што Ирак станал „магнет, тренинг игралиште и оперативна база за џихадистичките теористи, со изобилство американски мети за отстрел“. Фукујама не само што признава дека се водат „контра-востанички“ војни, туку инсистира на победа со триумфалистичкиот жаргон на Буш: „We are fighting hot counterinsurgency wars in Afghanistan and Iraq and against the international jihadist movement, wars in which we need to prevail.“

Уште неколку прашања кои заслужуваат одговор:

1) Дали Собранието донело одлука за наше приклучување во војната во Ирак? (според чл. 68 од Уставот) Ако не донело, тогаш нашата надворешна политика негира дека во Ирак се води војна.

2) Против кои оски на злото се бориме во т.н. „антитерористичката коалиција“?

3) За какви „мировни операции“ станува збор (неодобрени од ООН), кога дури и идеолозите на нашите сојузници признаваат дека се водат војни на туѓа територија?

4) Од кога терористите почнавме да ги делиме на „исламски“, „џихадистички“ (Фукујама) и останатите?

извор: Зомбификација